---

---

જો લાગે કૈંક સારું, તો કેટલું એને માણ્યા કરવું?
કે પછી લઈશું એનો સ્વાદ, કહી ટાળ્યા કરવું?

શું અકરાંતિયા બની અહર્નિશ અંતરને બાળ્યા કરવું?
કે પછી સંતોષ થયો છે, એવું ફક્ત દેખાડ્યા કરવું?

જો એને જોઈ ના શકો તો શું ફક્ત એને જાણ્યા કરવું?
કે પછી મેળવવાની ઈચ્છા વગર ફક્ત નિહાળ્યા કરવું?

અવિરત અપેક્ષાઓને અંતરમાં જ ઘોળ્યા કરવું?
કે પછી સંયમની સાપેક્ષ સઘળું તોલ્યા કરવું?

શક્ય ન હોય જ્યાં, કે શું લેવું ને શું ખાળ્યા કરવું,
જાગ્રત મનનું કામ એટલું, કે આ બધું ચાળ્યા કરવું,

પારકી પંચાતોથી પર, મન અંતર્મુખ વાળ્યા કરવું,
ભજન કીર્તન ભૂલી આ એક જ વ્રત પાળ્યા કરવું,

સંસારનો ખરેખર વ્યર્થ એ બધો વ્યવહાર છે હૃષી,
જે આપ નથી એ પ્રયત્નથી સૌને દેખાડ્યા કરવું,

જો અનિત્ય અસ્તિત્વની પાર જવું જ હોય હૃષી,
તો પરમતત્વમાં મન અવિરત ઓગાળ્યા કરવું.

---

---

To be, or not to be, that is the question – uttered by all of us from time to time.  Most of the people think that some of the questions are better left unanswered and there is no solution to existential misery.

But I beg to differ and I believe that such indecisiveness arises from the lack of awareness of mind. A mature aware mind – a Sthitpragnya will not be succumbed to such vicissitudes and infirmity of mind. When a person becomes enlightened, all things starts to fall into the place without any effort. A state of eternal bliss, isn’t it? 🙂