---

---

માણસ જાતની આ ટેવ એને સદા કનડવાની,
જીદ અશક્યને પામવાની અને મળેલું વેડફવાની,

સરળ છે ભાગ પાડી મિથ્થા ભ્રમણાઓ સેવવાની,
પણ અઘરી છે આ આખાની સમજણ કેળવવાની,

આવડત શું કામની આડંબરથી ટોળા ભેગા કરવાની,
જો ના આવડે કળા નિજાનંદમાં મસ્ત રહેવાની,

કોણ રાખે વ્યર્થ ઘેલછા અમરત્વને પામવાની,
જાણ્યા પછી કે કોઈ નથી દવા દુઃખોને ડામવાની,

ક્યાં જરૂર છે દેવાલયોમાં નાહક દોડવાની,
કેળવો જો સમજણ, ખુદને ટટોળવાની,

ખોટો છે ગર્વ કે આપની ખોટ અચૂક સાલવાની,
આપની ગેરહાજરીમાં પણ, આ દુનિયા આમજ ચાલવાની,

ભૂલ તો કરી છે ‘હૃષી’ , જરૂર નહોતી ત્યાં બોલવાની,
શું જરૂર હતી આ મુર્ખાઓના મનની શાંન્તિ ને ડહોળવાની!

---

---

So simple, yet it’s so difficult to be and remain ‘aware’ all the time. Also it is common desire/mistake ( whatever you name it ) by those who have tasted the sublime bliss to preach or tell ‘others’ how to achieve the constant state of happiness.  But as we have seen that from Krishna to Christ, all have failed in making those understand, who literally refuse to understand. 

Well, the way I see it is that, one should never try to perturbed the perennial poisonous state of mind of such people. Until one becomes aware about himself and seeks the knowledge himself, all efforts of preaching and changing such person goes in vein. Keep this in mind that, the advice given to the fool is only to infuriate him and will not change him, like even if you give only milk to the snake, it only increases its venom! ( Sanskrit Ratnakanika – Updesho hi murkhanam, prakopaya na shantaye, Dugadham pibanti bhujanganam, kevalam vish wardhanam )